Kategoria: Motocykle BMW GS

Seria motocykli BMW GS typu dual-sport produkowana jest nieprzerwanie od 1980 roku, kiedy na rynek trafił model R80G/S. Motocykle z serii GS wyróżniają się na tle innych modeli BMW dzięki dłuższemu skokowi zawieszenia, wyprostowanej pozycji jazdy oraz większym przednim kołem, zazwyczaj o średnicy od 19 do 21 cali. W maju 2009 roku z linii produkcyjnej zjechał 500-tysięczny egzemplarz; model R1200GS.

BMW GS – co oznacza ten skrót?

Skrót GS w nazwie motocykli BMW oznacza „Gelände/Straße”, co w języku niemieckim można przetłumaczyć na „teren/ulica”. Określało to wszechstronność tych motocykli, które były przeznaczone zarówno do jazdy po bezdrożach, jak i na utwardzonych drogach. Wcześniej skrót należało rozumieć jako  „Gelände/Sport”, co podkreślało sportowe możliwości tych motocykli w trudnym terenie.

Typy modeli GS (Gelände/Straße)

Modele GS były oferowane z różnorodnymi jednostkami napędowymi, w tym silnikami jednocylindrowymi, dwucylindrowymi chłodzonymi cieczą oraz dwucylindrowymi chłodzonymi powietrzem, znanymi jako „Airheads,” a także wersjami chłodzonymi zarówno powietrzem jak i olejem, określanymi jako „Oilheads” i „Hexheads.”

Airheads

Pierwszym modelem GS napędzanym wałem kardana był R80G/S, wyposażony w chłodzony powietrzem silnik typu bokser o pojemności 797,5 cm³. Silnik BMW 247, znany jako „Airhead,” był wykorzystywany także w wielu innych motocyklach marki BMW, a jego chłodzenie opierało się głównie na przepływie powietrza przez głowice cylindrów i same cylindry. Szczególnie cenioną wersją był model R80G/S-PD „Paris-Dakar,” który został wyposażony w większy zbiornik paliwa, a jego premiera zbiegła się z sukcesem R80G/S w Rajdzie Paryż-Dakar. Na wybranych rynkach dostępny był również model R65GS z silnikiem o pojemności 649,6 cm³. Wczesne wersje tych motocykli wyposażono w zintegrowane tylne zawieszenie i wahacz napędowy, zwany Monolever.

W 1987 roku nazwa G/S została zmieniona na GS, gdzie „S” oznaczało już „Straße” zamiast „Sport”. Monolever został zastąpiony nowocześniejszym wahaczem Paralever, który dzięki zastosowaniu ramienia skrętnego redukował efekt działania wału napędowego, jednocześnie wzmacniając połączenie wahacza z tylnym napędem. Nowe modele były dostępne z silnikami o pojemności 797,5 cm³ (R80GS) oraz 980 cm³ (R100GS).

Produkcja standardowych modeli zakończyła się w 1995 roku wraz z wypuszczeniem wersji R100GS-PD (znanej jako Paris Dakar). Niemniej jednak, w latach 1996 i 1997 wprowadzono na rynek specjalne edycje „Kalahari” i „Basic”, co oznaczało ostateczne zakończenie produkcji motocykli Airhead GS.

Motocykle z serii Airhead wciąż cieszą się dużą popularnością wśród miłośników motocykli przygodowych. Ich sukces można przypisać nie tylko prostocie i łatwości serwisowania, ale także solidnej i niezawodnej konstrukcji, która sprawia, że te maszyny są wciąż cenione przez wielu motocyklistów.

Historia produkcji Airhead

  • Monolever
    • R80G/S 1980–1986
    • R80G/S-PD 1984–1987
    • R65GS 1987–1990
  • Paralever
    • R80GS 1987–1994
    • R100GS 1987–1994
    • R100GS-PD 1988–1996
    • R80GS Basic 1996–1997
    • R80GS Kalahari 1996–1997

Oilheads

W 1995 roku wprowadzenie silnika R-259, znanego również jako „Oilhead”, zapoczątkowało nową erę nowoczesnych motocykli adventure marki BMW. Nowa generacja obejmowała modele o większej pojemności, takie jak R850GS, R1100GS, R1150GS i R1200GS. Późniejsze wersje tych motocykli zostały wyposażone w zaawansowane technologie, takie jak elektroniczne zarządzanie silnikiem, system ABS, podwójne świece zapłonowe oraz zwiększoną moc dzięki zastosowaniu czterozaworowych głowic. Model R1200GS, często nazywany „hexhead” ze względu na zmodyfikowany kształt głowicy cylindra, jest o 30 kg lżejszy, a jego moc kształrowała się na poziomie 105 KM (78 kW), co czyniło go mocniejszym od poprzednika – R1150GS.

Modele R1150GS i R1200GS dostępne są również w wersji Adventure, która została wyposażona w większy zbiornik paliwa, niższe przełożenia, ulepszone zawieszenie oraz opcjonalne opony terenowe. Dzięki temu wersja Adventure jest lepiej przystosowana do wymagających wypraw terenowych, zwłaszcza tych z dużym obciążeniem bagażowym. Charakterystyczny dla BMW poziomo ustawiony dwucylindrowy silnik typu „bokser” zapewnia stosunkowo niski środek ciężkości w porównaniu do motocykli z silnikami rzędowymi lub typu V-twin. To kluczowy element, który pozwala tym dużym motocyklom sprawnie poruszać się po polnych drogach i szlakach. Dodatkowo, szeroki zakres dostępnego momentu obrotowego oraz charakterystyka mocy dwucylindrowego silnika o długim skoku zapewniają stabilną i przewidywalną trakcję na luźnych nawierzchniach.

Historia produkcji wersji Oilhead

  • R1100GS (1994–1999)
  • R850GS (1996–2001)
  • R1150GS (1999–2004)
  • R1150GS Adventure (2001–2005)
  • R1200GS (od 2004)
  • R1200GS Adventure (since 2006)
  • R1250GS (od 2019)
  • R1250GS Adventure (od 2019)
  • R1300GS (od 2023)

Jednocylindrowe modele BMW GS z napędem łańcuchowym

W 1993 roku BMW zaprezentowało nowe modele GS, które były wyposażone w jednocylindrowy silnik Rotax o pojemności 652 cm³, znany także jako „thumper”, oraz napęd łańcuchowy. Model F650 Funduro, stworzony z myślą o jeździe terenowej, charakteryzował się 19-calowym przednim kołem, długim skokiem zawieszenia, osłoną pod silnikiem (bash plate) i wysokim siedzeniem. Z kolei bardziej szosowy model F650ST Strada miał 18-calowe przednie koło, węższą kierownicę i mniejszą szybę. Oba motocykle były produkowane równolegle z niemal identyczną Aprilią Pegaso, która również miała 5 zaworów.

W 2000 roku, po triumfie BMW w Rajdzie Dakar w 1999 roku, kiedy to Richard Sainct prowadził mocno zmodyfikowany model F650RR, firma wprowadziła na rynek model BMW F650GS z wtryskiem paliwa. W ramach oferty pojawiła się również terenowa wersja Dakar, wyposażona w wyższą szybę, 21-calowe przednie koło oraz dłuższy skok zawieszenia. Po wprowadzeniu dwucylindrowych modeli równoległych w 2008 roku, BMW przemianowało jednocylindrowy motocykl na G650GS na niektórych rynkach. W 2010 roku, podczas targów EICMA we Włoszech, BMW Motorrad zaprezentowało model G650GS z nieco zmodyfikowanym silnikiem o mocy 35 kW (47 KM), który stał się dostępny na całym świecie.

Modele GS Parallel-twin napędzane łańcuchem

W 2007 roku BMW zaprezentowało dwa nowe modele GS z silnikami o pojemności 798 cm³: F800GS oraz F650GS.

F800GS generuje moc 63 kW (84 KM) i moment obrotowy 81 Nm (60 lb-ft), co umożliwia osiągnięcie przyspieszenia 0-60 mph w 4,1 sekundy. Wyposażony jest w podwójne tarcze hamulcowe o średnicy 300 mm z opcjonalnym systemem ABS. Wysokość siedzenia wynosi 880 mm (34,6 cala).

F650GS, choć ma ten sam silnik co F800GS, produkuje mniejszą moc 52 kW (70 KM) i moment obrotowy 75 Nm (55 lb-ft). Można go dodatkowo ograniczyć do 25 kW (34 KM), aby spełnić europejskie przepisy dotyczące ograniczonego prawa jazdy dla młodszych lub nowych kierowców. Posiada pojedynczą tarczę hamulcową o średnicy 300 mm z opcjonalnym ABS i niższą wysokość siedzenia wynoszącą 820 mm (32,3 cala).

Oba modele wykorzystują napęd łańcuchowy, podczas gdy inne motocykle serii F są wyposażone w wzmocniony pasek kevlarowy, który wymaga mniej konserwacji.

Popularność serii GS od BMW

Motocykle BMW z serii GS zyskał wiele dedykowanych klubów właścicieli. Na rynku wtórnym dostępne są liczne akcesoria do każdego z modeli GS, takie jak aluminiowe kufry, siodła, amortyzatory, osłony, oświetlenie oraz uchwyty na GPS.

W 2004 roku R1150GS Adventure zdobył ogromną popularność dzięki udziałowi w podróży „Long Way Round”, zrealizowanej przez Ewana McGregora i Charleya Boormana. Sukces sprzedażowy był znaczący, zwłaszcza że początkowo duet poszukiwał sponsora w KTM, który jednak odmówił. Podróż, która rozpoczynała się w Londynie, a kończyła się w Nowego Jorku, prowadziła przez Europę, Azję Środkową, Alaskę, Kanadę i całe Stany Zjednoczone. Kontynuowali oni współpracę z BMW, używając modeli GS w kolejnych wyprawach. Boorman korzystał z F650RR w swojej próbie w Rajdzie Dakar w 2006 roku, co zostało uwiecznione w książce i serialu telewizyjnym „Race to Dakar”. W 2007 roku obaj podróżnicy wybrali model R1200GS Adventure do kolejnej ekspedycji „Long Way Down”, podczas której jechali z John o’ Groats przez Szkocję do Cape Agulhas w RPA, najdalej na południe wysuniętego punktu Afryki.